Η συμμετοχή των νέων στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα παραμένει ένα ζητούμενο. Οι νέοι παρουσιάζουν μια σταθερή αποστροφή και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, ιδίως προς τα κόμματα, που μεταφράζεται σε αποστασιοποίηση από τα δημόσια πράγματα, σε μια παθητική στάση σε αυτό που συμβαίνει γύρω τους.
Στην προσπάθεια αντιστροφής της υφιστάμενης κατάστασης έχουμε τη συγκρότηση θεσμών, μέσω των οποίων οι νέοι θα διαχειρίζονται τα του οίκου τους. Θεσμοί οι οποίοι θα διαθέτουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να αποτελέσουν θελκτικό πλαίσιο δράσης και δημιουργίας για νέους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν με τις ιδέες και τη δημιουργικότητά τους, εκτός των στενών κομματικών ή άλλων πλαισίων που τον κάνουν να νιώθει σήμερα δέσμιο μικροκομματικών και άλλων συμφερόντων.
Προσπάθειες για δημιουργία τέτοιων θεσμών υπήρξαν τα τελευταία χρόνια. Η ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας, με τη συμμετοχή οργανώσεων νέων πολιτικού και κοινωνικού προσανατολισμού και η δημιουργία των Δημοτικών Συμβουλίων Νέων που μετεξελίχθηκαν αισίως σε Τοπικά Συμβούλια Νέων, αποτέλεσαν τις βασικές θεσμικές παρεμβάσεις για τη συγκρότηση οργανωμένης έκφρασης της φωνής των νέων ανθρώπων της πατρίδας μας.
Στην πορεία αυτών των θεσμών φάνηκε ότι οι βασικές προϋποθέσεις για την ουσιαστική αυτόνομη συμμετοχή των νέων ακόμα εκλείπουν. Η δυνατότητα σχεδιασμού και ανάληψης ουσιαστικών πρωτοβουλιών σε καίρια ζητήματα της νεολαίας, η αυτοχρηματοδότηση ή η διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων, που απλόχερα προσφέρονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λείπει από θεσμούς που μένουν προσκολλημένοι σε μικροκομματικές ισορροπίες. Ιδίως το εγχείρημα των Τοπικών Συμβουλίων Νεολαίας βρίσκεται στο επίκεντρο της κομματικής αντιπαράθεσης σε τοπικό επίπεδο, δεδομένου ότι συχνά αντί να αποτελέσουν τη φωνή των νέων ανθρώπων προς τις αρχές για το σχεδιασμό και την εφαρμογή νεολαιίστικων πολιτικών, γίνονται πεδίο διείσδυσης και προβολής των τοπικών αρχών στο χώρο της νεολαίας.
Αυτές οι εγγενείς αδυναμίες, απότοκες μιας κοινωνίας που κινείται συνήθως με όρους πελατειακών σχέσεων, αποτελούν τα μόνιμα και διαρκή βαρίδια για ένα χώρο όπως η νεολαία. Κάθε προσπάθεια που επιβάλλει από τα πάνω τη μικροκομματική κουλτούρα της «κοινωνίας των κολλητών» στον ευαίσθητο χώρο της νεολαίας, το μόνο που θα επιτυγχάνει είναι την περαιτέρω αποστασιοποίηση των νέων ανθρώπων από τα δημόσια κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα.
Διέξοδο σε αυτήν την σοβούσα κρίση αποστασιοποίησης και απάθειας μπορεί να αποτελέσει η επιδίωξη της καθολική συμμετοχή των νέων που θα σπάσει τα στενά πλαίσια των κομματικών και άλλων «παρεών» καθώς η μεταφορά πόρων και αρμοδιοτήτων στους ίδιους τους νέους για ανάληψη πρωτοβουλιών και δράσεων. Με επίκεντρο τη γειτονιά και το σχολείο φοίτησης και εργαλεία τις δυνατότητες που προσφέρουν το facebook ή το twitter, η κινητοποίηση γίνεται ευκολότερα και πιο άμεσα από το παρελθόν. Όταν οι νέοι αντιληφθούν ότι έχουν στα χέρια τους πόρους και το πλαίσιο δράσης, ουσιαστικά «και το μαχαίρι και το πεπόνι» για τη χάραξη και εφαρμογή πολιτικών που τους αφορούν, θα αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν απέναντι στην κοινωνία και τους εαυτούς τους.
Παρασκευή 8 Μαΐου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
